Leven met een burn-out

Een openhartig verhaal over hoe het is om te leven met een burn-out. Eerst leg ik jullie uit wat een burn-out precies is om te begrijpen waar ik mee kamp. En het is niet altijd makkelijk om te leven met een burn-out. Mijn energie is weg, ik ben volledig opgebrand en wat ik doe is vooral erg veel slapen. En een angststoornis draagt hier ook niet goed aan bij.

Wat is een burn-out

Een burn-out betekent letterlijk opgebrand zijn. Je energie is volledig weg en je motivatie is nergens meer te zoeken. Chronische stress noemen ze dit ook wel. Je voelt je volledig uitgeput! Controle verlies, altijd moe en heel vaak aan het piekeren. Je voelt dat je letterlijk niets meer kan. Leven met een burn-out is echt heel erg zwaar! Want je weet zelf ook niet meer waar je het eigenlijk zoeken moet.

Mijn verhaal

Ik was altijd een bezige bij vol met energie. Ik hield van mijn werk, ik draaide overuren en wilde alleen maar groeien! Naast mijn baan had ik een druk en sociaal leven. Overal ging ik naartoe en dingen doen, zowel binnen als buiten huis vond ik geweldig. Vroeg opstaan, rond 06:00 uur en rond 23:00 uur had ik pas rust en ging ik naar bed toe. Dat was mijn leven. Ik was niet alleen met mijzelf bezig maar ook met- en voor anderen. Altijd stond ik klaar voor iedereen en als er mij iets gevraagd werd dan deed ik dat. Het voelde als mijn taak om dit te doen, anders zou ik mij er niet fijn bij voelen. Hierdoor kon ik alles onder controle houden en dat gaf mij een prettig gevoel. Tot mijn burn-out…

Controle over mijn leven

Wat ik toen niet wist is dat ik alles in het leven onder controle wilde houden. Ik merkte ook op mijn werk dat ik niets aan anderen wilde overlaten, want voor mijn gevoel deed een ander het net niet goed genoeg en had ik er geen controle meer over. In mijn privé leven was ik heel erg aan het moederen over mijn zusje. Onze vader is in 2009 overleden en ook in dit stukje van het leven vond ik dat ik de controle over haar moest houden. Want onze vader was er niet meer en mama had al te veel hooi op haar vork genomen. Ik wilde de zorg die mijn moeder had overnemen, maar eigenlijk maakte ik mijzelf hier helemaal gek mee. Continue zorgen over iemand maken, die eigenlijk niets verkeerd doet in het leven, is vermoeiend. Ook mijn zusje had hierdoor last van mij, zij kon der eigen boontjes wel doppen zei ze maar mijn controle over haar liet dat niet toe.

Relatie

Mijn relatie van 2010 tot 2020 was ook niet gezond. Ik had het gevoel dat ik hem contstant tevreden moest houden. Vertoningen van grensoverschrijdend, ongevoelige gedrag doet niet veel goeds in een relatie. Dit heb ik 10 jaar lang volgehouden en ik cijferde mijzelf helemaal weg. Ik besloot voor mijzelf te kiezen en heb in maart 2020 de relatie beëindigd.

Zieke moeder

Toen wij in februari 2018 hoorde dat mijn moeder voor de 4e keer een spoed operatie kreeg aan haar hart is het denk ik allemaal begonnen. Ik was zo bang om mijn moeder te verliezen, dat ik mijzelf verloor. Ik kreeg heftige angst- en paniekaanvallen, op een gegeven moment at ik heel weinig tot niet. Ik was zo bang om zelf dood te gaan, dat kon gewoon niet! Mijn moeder heeft mij nodig. Wederom komt dat stukje controle hier naar boven toe. Dus eten was voor mij niet leuk meer, ik kreeg op een gegeven moment slik/stik angst! Dit was zo erg dat ik of niet at, of mijn eten ging pureren. Ik zat echt in een diep dal. Ik ging steeds minder naar buiten toe, want thuis was mijn veilige haven.

Ik besloot om naar de dokter toe te gaan en mijn verhaal daar neer te leggen. Ik had al langer last van een angst- en paniekstoornis maar wat ik toen beleefde was veel heftiger dan voorheen. Op dat moment wist ik gewoon niet meer wat ik moest doen, ik zat er helemaal doorheen! Mijn dokter heeft mij medicijnen voorgeschreven, Citalopram. Citalopram is een anti-depressia maar wordt ook gebruikt voor mensen met een angst- en paniekstoornis. Gelukkig heb ik nooit last gehad van een depressie, daar ben ik ook veel te positief voor.

De eerste maanden tijdens het gebruik van de medicatie zijn heel erg heftig voor mij geweest. Ik had zo’n extreme last van mijn angst- en paniekstoornis, de bijwerkingen zorgde ervoor dat dit in het begin nog erger werd. Het was een hel voor mij, een regelrechte ramp! Toch heb ik het volgehouden en beetje bij beetje ging ik vooruit. De angst zakte, ik durfde weer meer te doen en in 2019 ging ik samen met mijn moeder en zusje op vakantie. Dat was voor mij een hele grote stap met mijn angsten, maar I did it!

Begin van mijn burn-out

Nu ik eraan terug denk, had ik alle kenmerken van een burn-out. Alleen ik heb er nooit aan gedacht een burn-out te kunnen hebben. Ik dacht dat dit alleen voor workaholics was. Voor mensen met een groot bedrijf die veel druk ervaren, of iemand die een hoge functie heeft ergens binnen een bedrijf en veel op zich moet nemen.

Niets is minder waar, iedereen kan een burn-out krijgen. Ook iemand die slechts 24 uur per week werkt, het maakt niet uit. Alles in het leven kan invloed hebben op een burn-out. Stress is waar dit allemaal vandaan komt en stress kan je door van alles ervaren. Wel ben ik van mening dat werk een druk een extra druk geeft doordat je naast je privé leven ook hier een groot deel van je leven mee bezig bent. Ik stortte mij volledig op werk, want dat was mijn uitlaatklep en ik was gevlucht van mijn thuisbasis.

Corona

Ook het corona-virus, welke in maart 2020 in Nederland kwam opzetten, was heel erg heftig voor mij. Ik werd verkouden en was een van de eerste die thuis moest werken. Daarnaast het nieuws dat het land zowat in lock-down ging had veel effect op mij. Ik vond het verschrikkelijk en dacht letterlijk dat de wereld ten onder ging. Wel denk ik dat corona een keerzijde voor mij was omdat ik toen echt ben gaan inzien dat ik altijd maar bezig was en bijna tot nooit eens rust nam.

Kenmerken

Ik ben een perfectionist en merkte eind 2019 al dat dit stukje zwaar voor mij werd. Alles perfect willen doen en de controle hebben over van alles. Ik nam dan af en toe een of twee weken vrij om op te laden en ging weer door. Ik voelde mij steeds meer opgejaagd, meer onzeker, de angst- en paniekklachten waren nog aanwezig, snel huilen, heel erg prikkelbaar en obstinaat, mijn zelfbeeld werd lager, somber en hele heftige concentratie problemen.

Naast het geestelijke gedeelte voelde ik mij lichamelijk ook steeds slechter. Vaak hoofdpijn en spierpijn, buikpijn van de stress, misselijk, veel piekeren en sliep heel erg slecht en sneller ziek. Ook had dit veel effect op mijn hernia en mijn knie (verrekte kniebanden)

Ik merkte dat het steeds slechter en slechter ging. In oktober 2020 nam ik 2 weken vrij, ik was net verhuisd naar een nieuwe woning en ik dacht dat ik daar zo onwijs moe van was. Na die 2 weken ging ik weer verder werken maar ik merkte dat ik mij minder goed kon concentreren, ik merkte dat het steeds moeilijker werd om te werken en dat ik slecht presteerde. In december 2020 had ik weer 2 weken vrij en toen voelde ik mij nog slechter. Ik ging na mijn verlof weer aan het werk en toen kwam de dag snel aan dat ik letterlijk in elkaar zakte.

Burn-out slaat toe

In januari 2021 sloeg mijn burn-out toe. Ik zakte letterlijk in elkaar en in eerste instantie dacht ik dat ik gewoon ziek was, corona had of iets anders. Ik heb direct mijn dokter opgebeld en kon er diezelfde dag nog langs. Na een heel lang gesprek zei ze: Fallon, je hebt een burn-out. Je hebt continue in een overlevingsstand gezeten, met het verleden, met mijn relatie, met mijn moeder en alles waar ik controle over wilde hebben. En dan loopt je emmertje vol, dan is het genoeg.

Na het ziekmelden merkte ik dat ik echt heel erg moe was. Ik sliep heel erg veel, in de nacht sliep ik aan een stuk door en kon ik zo 9 a 10 uur slapen. Overdag merkte ik dat ik om 12:00 uur weer hartstikke moe was en rond 15:00 uur weer. Op beide tijden ging ik liggen op de bank en sliep ik 1 a 2 uurtjes.

Daarnaast zat ik eigenlijk alleen maar op de bank, ik deed vrij weinig want ik kon het gewoon niet meer. Mijn gesprekken met de psycholoog waren zwaar. Dit ging allemaal online en na 30 minuten was ik alweer bekaf. Ik kon de informatie niet opslaan en was te moe om nog in gesprek te gaan. Ik wilde mijn dagen inplannen, tijden inplannen om wakker te worden en een plan maken. Maar dat was niet de juiste weg. Je moet je eraan toegeven en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan.

Inzichten

Tijdens mijn burn-out ben ik samen met mijn psycholoog steeds meer inzichten gaan krijgen waardoor mijn burn-out is ontstaan. Op de eerste plaatst staat toch wel het willen hebben van controle over alles in het leven. Op plaatst twee staat mijn grenzen bewaken. Ik zei nooit nee een dat breekt je echt een keer op.

Het moe zijn wat ik toen zo erg had, is er nog steeds maar niet meer zo erg in die mate. Het ligt ook net aan hoe ik mij voel en wat er allemaal gebeurt in een week. Krijg ik veel informatie binnen en moet ik ineens belangrijke zaken regelen, dan ben ik heel erg moe en slaap ik ook in de middag. Ik merk dat ik in de ochtenden iets meer energie heb om dingen te doen, dat zijn dan bijvoorbeeld de boodschappen en huishoudelijke taken. Daarna houd het wel echt op.

Dingen doen die je leuk vind

Iedereen die af weet van mijn burn-out heeft mij geadviseerd om dingen te doen die ik leuk vind. Energie om erop uit te gaan heb ik niet, maar mijn blog is mijn hobby en dat is ook echt iets wat ik heel erg leuk vind om te doen. Ik hou mij hier ook aan vast en plan dit iedere week in om dagelijks aan mijn blog en Social Media te werken. Ik geniet ervan, haal er plezier uit en het is ook mijn uitlaatklep.

Hoe gaat het nu?

Onlangs, in mei/juni 2021, wilde ik weer proberen om te gaan werken. Ik miste mijn werk en voelde mij enorm geïsoleerd. Het ging om slechts 3x 1 uur per week. Maar ik merkte al snel dat ik dat gewoon niet kon opbrengen. Het is ook te snel om na 4 maanden te denken dat dit al kan. Dit was weer het stukje grenzen bewaken. Ik voelde ook direct de klap weer aankomen en moest weer gas terug nemen.

Wat voor nu heel erg belangrijk is, is dat ik mijn rust pak, mij overgeef aan mijn burn-out en de tijd zal het zeggen. Ik moet mijzelf bewaken en overgeven en niet te snel willen gaan. Tot nu toe gaat het goed met wat ik nu doe, mijn uitlaatklep is mijn blog, het wandelen met mijn hond vind ik heel erg fijn en mijn fijne woning. Dat is dan ook de grens en verder kom ik nog niet. Ik heb het geaccepteerd en ik weet dat ik hele kleine mini stappen maak. Ik zie de toekomst rozenkleurig in en nu denk ik: ik zie wel wat er gaat komen en gebeuren, eerst ik. Ik ben belangrijk!